14 marca przypada 215. rocznica śmierci Ignacego Krasickiego – poety, prozaika, publicysty, komediopisarza, bajkopisarza, tłumacza, najwybitniejszego pisarza polskiego oświecenia. Ignacy Krasicki urodził się w 1735 r. w Dubiecku pod Sanokiem. Nauki pobierał w kolegium jezuickim we Lwowie i w seminarium duchownym w Warszawie, studia uzupełnił w Rzymie. Kapelan króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, od 1766 r. biskup warmiński. Arcybiskup gnieźnieński (od 1795), przeniósł się do Skierniewic, a następnie do Łowicza. Debiutował jako publicysta na łamach Monitora (1765-85). W 1774 r. opublikował pierwszy utwór literacki Hymn do miłości ojczyzny, przedrukowywany potem w wielu podręcznikach szkolnych. Najbardziej ożywiony okres pracy literackiej Krasickiego przypada na lata 1775 – 86; powstały wtedy m.in. Myszeidos pieśni X (1775), poemat heroikomiczny łączący motyw legendy o Popielu z zabawnie ukazaną wojną kotów z myszami; Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki (1776), pierwsza powieść polska o ambicjach pedagogicznych, obecna także wśród lektur młodzieży ze względu na dynamizm fabuły i kreację bohatera; Monachomachia, czyli Wojna mnichów (1778), kolejny poemat heroikomiczny; powieść Pan Podstoli (1778-84); oraz Satyry (1779) włączone do szkolnych lektur epoki oświecenia. W tym samym okresie powstał tom Bajek i przypowieści (1779), zawierający ponad 100 bajek oraz wiersz dedykacyjny Do dzieci. Bajki Krasickiego odznaczają się epigramatyczną zwięzłością formy, mistrzostwem słownictwa poetyckiego, kunsztem sztuki rymotwórczej. Ich przesłanie moralne jest zazwyczaj gorzkie – panują tu prawa przemocy, prowadzące w końcu do triumfu głupoty, sprytu, fałszu, stąd i moralistyka Krasickiego jest często zaprawiona ironią. Krasicki dokonał licznych przekładów i adaptacji dzieł różnych autorów, m.in. przełożył bajki J. de La Fontaine’a. Zmarł w 1801 r. w Berlinie.
(źródło: Słownik literatury dziecięcej i młodzieżowej)
